Kendi kurguladigim romanin bas kahramani olacagimi bilsem mutlu son yazardim.

Yine parmaklarimi kemiriyorum. Nasil bir stres bu beni sekilden sekile sokan, kivrandiran. Ne dediysem gercek oldu, ne yazdiysam yasadim.

Hayaller kurdu benimle. Zihnindeki o kucuk atolyede kocaman bir ev insa etti ikimize. Ucumuz, dordumuz olursak birgun rahat edebilelim diye. Tanri oldu bir geceligine, yasanacak her ani anlatti. Kapatti gozlerini cocuk gibi, gulumsedi, sanki o gundeymis gibi betimledi. Soluksuz dinledim.
Nefesim kesiliyor dusundukce.

Insanlar mesafeleri degistirebilecek guce sahipken, neden mesafelerin herseyi degistirmesine goz yumacak kadar tembeller?