Yolunu şaşırmış bir kabusda yaşıyorum ben.

Yatsam uyuyamıyor, her kalkışımda aynı acıya açıyorum gözlerimi. Nasıl bir paronoya bu içimde, bu için için yiyen beni, bilmiyorum. “Güvensizlik” diyorlar bu yaşadığıma. Hayatımda kim güvenimi haklı çıkardı ki kendime güvenecekmişim?

Canım acıyor. Sevdiğini söylediğin insanı acıtmak vicdanını az da olsa sızlatmaz mı insanın? Ağlamak geliyor içimden. Kırmak elime ne gelirse, yıllardır içimde biriken bu orduyu azat etmek, bağıra çağıra inletip duvarları, akıtmak istiyorum bu içimdeki zehri.

Ne zaman sarılsam boynuna, acemi bir tereddüt bu titreyen ellerimdeki. Umutsuzluk mu benim hastalığım, inançsızlık mı?