Akşam yağmuru vücuduma bi güzel yerken ve de yürürken işim gücüm yok, mutsuzum diye ağladım. Çünkü ağlamak için en müsait zaman yağmur yağarken ki zamandır. Kimse anlamaz, kimse bakmaz, kimse sormaz. Niçin ağladığından mı bahsetmelisin, neden ağlayamayacağından mı?
Yağmur yemiş saçımı yıkamadım, derler ki yağmur iyi gelirmiş saça. Ruhuma, bedenime, duyguma. Şimdi neyin neye iyi geldiğini merak ederken insanlar ben hepsine talip oluyorum. İyi olma adına kırılmaya çalışılan rekor denemeleri benimki. Ters teper diye beklediğim kötü durumlarım beni beklerken, ben yine sırf ortam rahat diye ağlıyorum.
İçinde “yalnızlık, mutsuzluk, gözyaşı, yağmur” bulunan beynimi yediniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder