ÇOCUKLUK..

Çocukken dondurma almak için bakkala yürürdüm. Yeni bir dondurmayla suratımı boyarcasına koşardım anneme. Annem hep bağırırdı camdan;
-Kenardan kızım, kenardan yürü!
En korktuğum şeyin, üstüme gelen arabalar olması.
En sevdiğim şeyin, dondurma alıp geri döndüğümde gözümün dondurmadan başkasını görmemesiyle, arabalardan korkmamam olması.
Fazla çocuksu.
Şimdi ise herhangi bir nedenden, herhangi biri için yolda yürürken kenardan yürümüyorum.
Evet, hala arabalardan korkuyorum, hala dondurma sonrası boşveriyorum arabaları.
Ama artık camdan çıkıp bana kenardan yürümemi söyleyecek biri yok. Olmasına rağmen, yok. İstememe rağmen, yok.
Bir de benim annemin hunharsızca bağırışlarından utanmam vardı. Çevredekilerin bize dikkatlice bakıp gülmesi, rezil olma durumum vardı.
Şimdi anlıyorum o rezilliğin değerini.
Şimdi anlıyorum o rezilliğin, aslında benim hayatımda ki en basit, en güzel, en saf, en gerçekçi anı olduğunu.
Ve hep o anılarımı düşünüp, geri dönmek istiyorum çocukluğuma, yaşamımın en güzel dakikalarına.