Yıllar önce “Başroller değişse de hissettirdikleri hep aynı” diye çok tırto bi cümle kurmuştum

Şimdi, aradan yıllar geçtikten sonra cümlenin tüm o komik,ergen haline karşın, çok yakın olduğum insanlarla hep aynı sıkıntıları yaşadığımı görüyorum. Yani ne kadar değiştiğimi iddia edersem edeyim, yakın hissettiklerime karşı beceriksizliklerim hep aynı. Triplerim aynı, umursanmadığımı düşünmelerim aynı, zayıfıklarım aynı, gözümden damlayan yaşların akış açısı aynı.

Bu da “Sorun sende galiba” dedirtiyor bana, görüyorum ki değişimlerim hep çevremdeki nispeten daha uzak olan insanlara, belki bir nebze bana. Ama o çok yakınlarım var ya hani, işte, söz konusu onlar olunca cevap gelmeyen mesaj yüzünden telefona baktıgımda hissettiğim aynı, tüm neşemin ortasına eden bir cümle yüzünden masadan kalkıp gitme isteğim aynı. Uzaklarıma yakın olmalıymışım ben, ya da çok yakın olduklarıma biraz uzak.

Çok umursadıklarımı birazcık daha az umursamayı dilerdim, onların beni düşündüğü kadar benim onları düşünmemi mesela. Ama bir duygunun karşılıklı olması eşit olduğu manasına gelmez. Hem böyle olursa küçük çıkarların insanı olurum.

Ben biraz başka şeyler düşüneyim en iyisi..