Görmeyen insanlara imreniyorum. Sağır ve dilsizlere de. Onlar çoğu şeye katlanmak zorunda kalmıyorlar. Bazen bir şeyleri bilmemek, çok daha iyi olabiliyor.
Olmak istenen yerde ve olmak istenilen kişilerle olamamak.
“Nefret etmeyin. Nefret, taşınmayacak kadar ağır bir yüktür.”
İnsanlar ve aşağılık düşünceleri. Mide bulandırıcı hırsları. İtici samimiyetsizlikleri. Bilmiyorum. Sinirlendiğinde ağlamayan insanlar çok şanslı.
‘Bu kadar iyi olmak zorunda değilsin.’
-İyi değilim zaten. Siktiğimin adaletli(!) hayatı. Tek bir şey: canları cehenneme.
Bol güneş geçiren şeffaf havalarda ya hastayımdır ya da mutsuz. İkisibi’arada.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder