Belki bir gün bile beklemeden içimden geçiririm biz olmayı. Biz, sen ve ben olmanın birleştirildiği, ama içinde sadece senin ve benim olmadığım tek güzel kelime. İnsanlar birbirlerinin gözlerine bakıp içlerinin titrediğini biliyorlar. Ben ise bizsizliği arıyorum. Doğru yerde bekliyorum, kaçmak istersem sensizlikten, biliyorum sessizliği bozmayı.

Yalnızlığın içinde acıkıyorum yanlızlığa. Yanlış anlama, diyorum bilirim bunu bozmayı. Ama bozmak istemiyorum. İçinde başkaları olmayan biz bulana kadar böyle.

Hadi git, uzan maviye bakabildiğin bir yerlere. Kafanı dik tut ve üşümemeye çalış. Rüzgarlar yanlış anlamaz seni. 

Ya da git bir yerlerden sarkıt bedenini. Soyun, bir şey yap. Suyla okşa kendini, “biz” yarat öte beriyle. Öte beri kıskanmaz seni.

Belki bir gün bile beklemeden içimden geçiririm sen olmayı. Belki sen olmayı becerir, bizsizliği salıveririm utanmadan.

Belki güzel şeyler olur.

Belki de gerek yoktur.

Belkiler.