Birkaç aydır ne zaman annesinin kucağında bir bebek, sokakta koşturan bir oğlan, eteklerini sallaya sallaya yürüyen bir kız çocuğu görsem seviniveriyorum. Dünyanın en güzel şeylerinden biri olabilir çocuk sahibi olmak. Ama bir açıdan da o kadar korkunç ki.
Şimdi açık konuşmak gerekirse, bir kızım olmasını ve bana benzemesini çok isterim. Onun uzun saçlarıyla oynarım. Sabaha kadar saçma sapan hikayeler uydururuz birbirimize. Ama sadece bu kadar değil ki. Büyüdüğünde benim gibi işlerle uğraşırsa onun için endişe ederim. Üstelik, bu bütün bunları yaparken benim ruhum bile duymaz. İçinden çıkıyor sonuçta, düşünsenize. 9 ay boyunca sadece o ve sen varsınız. İnsanın canı nasıl acır başına bir şey gelse.
O yüzden, sanırım bir çocuk bakabilecek yaşa gelene kadar bu konuyu evire çevire düşüneceğim. Çünkü dünyaya bir çocuk getirdiğimizde, bizim hayatımız onun hayatı oluyor ve ben birilerinin hatalarıyla yaşamanın ne demek olduğunu iyi biliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder