Eğer moralim bomboksa ve etrafımda insanlar var diye kendimi ağlamamak için tutuyorsam kimseye dokunmamaya çalışıyorum. Yanlışlıkla biri omzuma değse ağlarım çünkü. Geçen gün yaşadım. Metrobüs beklerken adam omzuma çarptı. Ağlamaya başladım. Üzerine alındı özür dilemeye başladı. Hayatımda hiç bu kadar aptal olmamıştım. Niye bu kadar çok ağlayan bir insanım.
Neden bu kadar sert çizgilerim var benim? Ya mutluluktan uçuyorum ya da geberircesine ağlıyorum. Ya deli gibi seviyorum ya da selam vermeye bile üşenicek kadar hoşlanmıyorum kişilerden? Çok uğraştım. Siyah oldum, beyaz oldum ama gri olamadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder