Nefes alamıyorum. Kendi düşüncelerim, kendi geçmişim, kendi hatalarım, unuttuğumu sandığım ne varsa geride, karşıma çıkıyorlar birer birer.

O geride bıraktığım insan ben değilsem eğer, başka bir düşmandır elbet.

Yazmak beni daha rahatlatıyor derdim. Oysa seni unutmadığımı hatırlatan o değerli anlar bu beni rahatlatan. Hani her gece farklı bir sokakta aldığım kokun şu yıllardır unutamadığım. Hafızamı yıllarca besleyebilecek kadar içime işlemişim seni. Belki bir gün baktığında, bendeki senin azalmadığını görebilmen için yazıyorum bunları. Sen misin bu canı alan, bu beden mi artık pes eden bilmiyorum. Bir hikaye yazıyorum kendi sonuma. Anlarsın diye bir de o yüzüğü bırakıyorum…

İstanbul’u çok özledim. Yeterince kalabalık değilmiş gibi her gidişimde kendimden bir parça bıraktım orada sevdiğim adamlara. Sanırım bu yüzden bir aşk romanı yazsam, orada aşık olmak isterdim sana. Ama aşksa aradığın, bil ki o sayfalarda bulamayacaksın. Ruhunda barındırmaktan aciz olduğun duyguları kağıtlardan beklemen bencilce.